ఆధ్యాత్మికం

వేదభూమి, పుణ్యభూమి, కర్మభూమిగా పేరు పొందిన భరతభూమి, భారతీయ సంస్కృతి, నాగరికతలు ఎంతో ఉత్కృష్టమైనటువంటివి. ప్రపంచంలో దాదాపు అన్ని దేశాలు మన సంస్కృతీ నాగారికతల ఔన్నత్యాన్ని గుర్తించి ప్రశంసించినవే!

ఈ ప్రకృతి, అందులోని చరాచారాలన్నింటిలోనూ దైవాన్ని దర్శించగలగడం, పూజించడం మన ప్రత్యేకత. అంతేకాకుండా మనం పాటించే ఆచారవ్యవహారాలు, సాంప్రదాయాలు, మనం జరుపుకునే పండుగలు, పర్వదినాలు అన్నింటిలోనూ ఎన్నో ఉత్తమమైన విషయాలు దాగున్నాయి. ఎన్నో ఆరోగ్య రహస్యాలు ఉన్నాయి. అంతేకాదు, ప్రతిరోజూ నిద్రలేవడం నుంచి తిరిగి రాత్రి నిద్రకు ఉపక్రమించేంత వరకూ పాటించాల్సిన నియమాలు ఎన్నో ఉన్నాయి. ఇవన్నీ ధర్మశాస్త్రాలు, పురాణాల్లో పేర్కొనబడ్డాయి.

వీటన్నింటినీ ఆచరించడం వల్ల మానసిక ప్రాశాంతత కలుగుతుంది. మారుతున్న సామాజిక పరిస్థితులు, ఆహారపు అలవాట్ల వల్ల తలెత్తే అనారోగ్య సమస్యల నుంచి దూరమై, ఆరోగ్యకరమైన జీవితాన్ని గడపవచ్చు. ప్రాచీనకాలంనుంచీ వస్తున్న సాంప్రదాయాన్ని గమనిస్తే, తెల్ల వారుఝామునే నిద్రలేవడం అనేది భారతీయ సాంప్రదాయంలో ఒక భాగం. ఈ కాలాన్ని ‘బ్రాహ్మీముహూర్తం’ అని అంటారు. సూర్యుడు ఉదయించడానికి సుమారు ఒకటిన్నర గంట ముందు ఉండే కాలాన్నీ బ్రాహ్మీముహూర్తం అని చెప్పవచ్చు. అంటే సుమారు నాలుగు – నాలుగున్నర గంటల మధ్యకాలం. ఈ కాలంలో ప్రతిదినం నిద్రలేవడం అనేది మంచిది. నిత్య జీవితంలో అనుసరించాల్సిన నియమాల్లో ఇది ప్రధానమైనది. బ్రాహ్మీముహూర్త సమయంలో నిద్రించడంవల్ల పుణ్యఫలాలన్నీ నశిస్తాయి అని చెప్పబడుతోంది.

నిద్రలేస్తున్న సమయంలో భగవంతుని స్మరించుకోవడం మంచిది. నిద్రలేచి కూర్చుండగానే “కర్మదర్శనం” చేయాలని శాస్త్రవచనం. అంటే కుడిచేతిని చూసుకోవాలి. చూస్తూ –

“కరాగ్రే వసతే లక్ష్మీః కరమధ్యే సరస్వతీ
కర వృష్టే చ గోవిందః ప్రాతే కరదర్శనమ్”

అనే శ్లోకాన్ని పఠించాలి.

అంటే, అరచేతి చివర లక్ష్మీదేవి, మధ్యలో సరస్వతీదేవి, చేతి మొదట్లో శ్రీమహావిష్ణవు ఉంటారని భావం. నిద్రలేస్తూనే అరచేతిని దర్శిస్తూ, పై శ్లోకాన్ని పఠించడం వల్ల లక్ష్మీదేవి, సరస్వతి, శ్రీమహావిష్ణువులను దర్శించినట్లు లెక్క. అంతేకాకుండా నిద్ర లేచే సమయంలో కుడివైపు నుంచి నిద్ర లేవడం శ్రేష్ఠం.

ఈ విధంగా నిద్రలేచి, పడకమీద కూర్చుని చేతిని చూసుకున్న అనంతరం దైవప్రార్ధన చేయడం ముఖ్యం. అంటే, ఎవరికీ ఇష్టమైన దేవతలను వారుస్మరించుకుంటూ, వారిని స్తుతిస్తూ గుర్తున్న శ్లోకాలను మననం చేసుకోవడం మంచది. అంతే కాకుండా, గతంలో దర్శించినటువంటి పుణ్యక్షేత్రాలను గుర్తుకు తెచ్చుకుని, కళ్ళు మూసుకుని వాటిని దర్శించినట్లు ఊహించుకుంటూ, వాటిని కళ్ళముందు సాక్షాత్కరింపజేసుకుని ప్రార్థించవచ్చు.

ఈ విధంగా ఉదయాన్నే దైవస్మరణ చేయడం వల్ల ఆ రోజంతా మానసిక ప్రశాంతతను పొందడంలో పాటూ పుణ్యఫలాలను కూడా పొందవచ్చు.

తర్వాత భూమిపైన కాళ్ళుమోపుతూ –

“సముద్రవసనేదేవి పర్వతస్తమండలే
విష్ణుపత్ని నమస్తుభ్యం పాదస్పర్శం క్షమస్వమే” అనే శ్లోకాన్ని పఠిస్తూ భూదేవికి నమస్కరించాలి. అంటే – “సముద్రము వాస్తంగా కలిగి, పర్వతాలను స్తనములుగా కలిగిన శ్రీమహావిష్ణువు భార్య అయినా ఓ భూదేవి! నీకు నమస్కరిస్తున్నాను. నా కాళ్ళు నీకు తగులుతున్నందుకు నన్ను క్షమించు” అని అర్థం.

పంచభూతములైన భూమి, నీరు, అగ్ని, వాయువు, ఆకాశాలన్నీ మనకు దైవంతో సమానం. తొలిరోజుల నుంచి వీటిని పూజించడం జరుగుతోంది. వాటిల్లో భూమి ఒకటి. ఈ భూమిని భూదేవిగా భావిస్తాం. భూదేవి శ్రీమహావిష్ణువు యొక్క సతీమణి. నిత్యం మన భారాన్ని మోస్తున్న మహాతల్లి. ప్రతిదినం ప్రాతఃకాలాన భూమిపైన కాలు మోపుతూ, ఆ చల్లని తల్లిని ప్రార్థించడంవల్ల, భూదేవి ఆశీస్సులతో పాటూ శ్రీమన్నారాయణుడి కరుణాకటాక్షాలు కూడా లభిస్తాయి.

నిద్రలేస్తూ ముఖం కడుక్కుని మంచినీళ్లు సేవించాలని శాస్త్రాలు చెబుతున్నాయి. కనీసం సుమారు ఒక లీటరు మంచినీరు తాగడం ఆరోగ్యదాయకమని ఆయుర్వేదం కూడా చెబుతోంది. నీటిని సేవించడం అనేది మలమూత్రాదుల విసర్జనకు, ‘పళ్ళుతోముకోవడాని కంటే ముందే చేయాలి. అది కూడా ముందురోజు రాత్రి రాగిచెంబులో నీరు పోసి ఉంచి, మారునాటి ఉదయమే సేవించడం శ్రేష్టం. లేదంటే మట్టికుండలోని నీరుసేవించాలి. ఈ విధంగా నీటిని సేవించిన అనంతరమే మాలమూత్ర విసర్జనలు చేయాలని శాస్త్రాలు చెబుతున్నాయి. ఇలా ప్రతిదినం నిద్రలేవగానే, పళ్ళు కూడాతోమకుండా నీరు త్రాగడం వల్ల చాలా అనారోగ్యాలు దరిచేరవని ఆయుర్వేదశాస్రం చెబుతోంది. అంతేకాకుండా, నేటి ఆధునిక వైద్యులు, శాస్త్రజ్ఞులు సైతం ఈ విషయాన్ని అంగీకరిస్తున్నారు. అనంతరం స్నానంచేయాలి. ఈ స్నానవిధికి సంబంధించి మన సాంప్రదాయాలు అనేక నిబంధనలను ఏర్పాటుచేశాయి. ప్రతిదినం వేకువఝామునే స్నానం చేయాలనేది శాస్త్రవచనం. స్నానం చేసే సమయంలో “సంకల్పం” చెప్పుకోవాలని నిబంధన. (పూజలు, వ్రతాలు వంటివి చేసే సమయంలో ఏ విధంగా ఆస్మిన్ వంమాన వ్యావహారిక చాంద్రమానేన….అని చెప్పుకున్నట్లు) ప్రతిదినం చల్లని నీటిలో స్నానమాచరించాలి. అభ్యంగనస్నానం చేయాలని శాస్త్రాలు చెబుతున్నాయి. అంటే తలస్నానం నిత్యం ఆచరించవలెనని. స్నానం చేసే సమయంలో పూర్తిగా బట్టలు విప్పి నగ్నంగా స్నానంచేయరాదు. నగ్నంగా స్నానం చేస్తే నరకబాధలు అనేకం అనుభవించాల్సి వస్తుంది అని పురాణాలు చెబుతున్నాయి. ప్రధానంగా ఉపవాసం ఉండే రోజుల్లో, పితృకర్మలు చేయు రోజుల్లో , అంటే ఆబ్దికం వంటివి జరిపంచే రోజుల్లో, తర్పణాలు, పిండప్రదానాలు చేసే రోజుల్లో తలంటుకుని స్నానం చేయరాదు. ఇంకా సంక్రమణ దినాలు, తదియ, సప్తమి, షష్ఠి, అష్టమి, నవమి, చతుర్దశి, పూర్ణిమ, అమావాస్య తిథులు ఉన్న రోజుల్లోనూ, ఆది, మంగళ, గురు, శుక్రవారాల్లో తలంటుకుని స్నానం చేయరాదు. మిగతా రోజుల్లో చేయవచ్చు. ఈ దినాల్లో తలంటుకుని మాములుగా తలస్నానాలు ఆచరించవచ్చు. అలాగే కార్తీక, మాఘ, వైశాఖ మాసాల్లో కూడా తలంటుస్నానం చేయరాదని శాస్త్రవచనం.

“గుణాదశ స్నాన పరస్యసాధో
రూపంచ పుష్టిశ్చ బలంచ తేజః
ఆరోగ్య మాయుశ్చ మనోసురుద్ వ
దు: స్వప్న ఘాతశ్చ తవశ్చ మేధా” అని దక్షస్మృతిలో చెప్పబడింది. అంటే – స్నానం వలన రూపం, పుష్ఠి, బలము, తేజస్సు, ఆరోగ్యం, దీర్ఘఆయుర్ధాయం, చిత్తప్రసన్నత, దుఃస్వప్న నాశనము, తపస్సు, గ్రంథాధారణ చేసేందుకు తగిన బుద్ధి, శక్తి అనే పది ప్రత్యక్ష లాభాలు కలుగుతాయని అర్థం.

అట్లే విష్ణుస్మృతిలో –

అజ్ఞానాద్యాది వా మోహద్రాత్రే
యుద్దరితం కృతమ్
ప్రాతః స్నానానికి తత్సర్వం
శోధయంది ద్విజోత్తమా!! అని పేర్కొనబడింది. అంటే, అజ్ఞానం వలనగానీ, మొహం వలనగానీ, రాత్రులందు చేసే పాపకార్యాలవలన శరీరదోషాలు ప్రాప్తిస్తాయి. ప్రాతః స్నానంతో ఆ దోషాలు తొలగిపోతాయి అని అర్థం.

అంతటి పవిత్రమైన స్నానం చేసే సమయంలో ఈ క్రింది శ్లోకాన్ని పఠించవలెను.

తీక్షణదంష్ట్ర! మహాకాయ!కల్పాందత దహనోపమ!
భైరవాయ నమస్తుభ్యం అనుజ్ఞాం దాతుమర్వసి
గంగే చ యమునే చైవ గోదావరీ సరస్వతీ
నర్మదే సింధు కావేరి జలెస్మిన్ సన్నిధిం కురు
గంగా గంగేతి యోబ్రూయాత్ యోజయానాం శతైరపి
ముచ్యతే సర్వపాపేభ్యో విష్ణులోకం సగచ్ఛతి
యో సా సర్వగతో విష్ణుః చిత్ స్వరూపీ నిరంజనః
న ఏవ ద్రరూపేణగంగాంభో నాత్రా సంశయః

అనే శ్లోకాన్ని పఠించడం శ్రేష్ఠం.

లేదంటే కనీసం –

“గంగే చ యమునే చైవ గోదావరీ సరస్వతీ
నర్మదే సింధు కావేరి జలెస్మిన్ సన్నిధిం కురు” అనే శ్లోకాన్నైనా పఠించి స్నానం చేయడం మంచిది.

స్నానానంతరం “విభూతి” ని, కుంకుమను, గంధములను నుదుట ధరించాలని భారతీయ సాంప్రదాయం.

“భూతిర్ధూతికరీ పవిత్ర జననీ పాపౌఘవిధ్వంసివే
సర్వోపద్ర నవనాశినీ శుభకరీ సర్వార్థ సంపత్కరీ
భూత ప్రేత పిశాచ రాక్షసగణారిష్టాది సంహారిణీ
తేజోరాజ్యవిశేష మొక్షణకరీ భూతిం పదా ధార్యతాం!!” అని చెప్పబడింది.

విభూతి సంపదలను ప్రసాదిస్తుంది. పవిత్రతను కలిగిస్తుంది. పాపాలన్నింటినీ నాశనం చేస్తుంది. సర్వ అరిష్టాలను తొలగించి సకలశుభాలను, అష్టైశ్వర్యాలను ప్రసాదిస్తుంది. గ్రహాబాధలు, భూతప్రేతపిశాచాది బాధలను దూరం చేసి తేజస్సును ప్రసాదిస్తుంది. ముక్తిని చేకూరుస్తుందని చెప్పబడింది. విభూతిని ధరించే సమయంలో ఈ క్రింది శ్లోకాలను పఠించాలి.

“త్రాయుషం జమదగ్నేః
కశ్యపశ్య త్రాయుషమ్
యద్దేవేషు త్ర్యాయుషమ్
తన్నోస్తు త్రాయుషమ్”

అంటే జమదగ్ని, కశ్యపుడు దేవదేవుల యొక్క ఆయుర్దాయం కంటే మూడురెట్లు ఆయుర్దాయం కలుగుగాక అని అర్థం.

“శ్రీకరంచ పవిత్రంచ
శోకరోగ నివారణ
లోకే వశీకరణం పుంసాం
భస్మం త్రైలోక్యపావనమ్”

ముల్లోకాలను పావనం చేసే మంగళప్రదమైన భస్మధారణంతో సకల రోగాలు, పాపాలు, సకల శోకాలు నిర్మూలనం కాగవలని అర్థం.

అలాగే, గంధం ధరించే సమయంలో –

“శంఖ చక్ర గదాపాణే
ద్వారకానిలయాచ్యుత
గోవింద పుండరీకాక్ష
రక్షమాం శరణాగతిమ్!!”

అనే శ్లోకాన్ని పఠించాలి.

కుంకుమను ధరించే సమయంలో –

ఓంకార పంజర శుకీం
ఉపనిషాదుద్యాన కేళికలకంఠీమ్!
ఆగమ విపిన మయూరీ
మార్యా మంతర్విభావయే గౌరీం!!

అనే శ్లోకాన్ని పఠించడం శ్రేష్టం.

స్నానంతరం ఈ విధంగా విభూతి, కుంకుమ గంధాలను ధరించిన తరువాత, ఇష్టదేవతా పూజను, అర్చనలు చేయాలి. అంతేకాకుండా, ఈ చరాచరజగత్తుకు వెలుగును, ఆరోగ్యాన్ని ప్రసాదించే ప్రత్యక్ష దేవుడైన సూర్యునికి నమస్కరించుకోవాలి.

“జపాకుసుమ సంకాశం
కాశ్యపేయం మహాద్యుతిమ్
తమోరీమ్ సర్వపాపఘ్నం
ప్రణతోస్మి దివాకరమ్!!”

ఎర్రనిపువ్వులు, ఎరుపు రంగు ప్రతీకారమైన కశ్యపుని సంతానమైన దివాకారునికి నామస్కరిస్తున్నాను. నా పాపాలను పటాపంచలు చేసి, నన్ను రక్షించగలవంటూ సూర్యునికి నమస్కరించవలెను. ఈ శ్లోకమే కాకుండా…

ఆదిదేవ నమస్తుభ్యం ప్రసీద మమ భాస్కర!! దివాకర్ నమస్తుభ్యం ప్రభాకర నమోస్తుతే!!

అనే శ్లోకాన్ని పఠించి అయినా నమస్కరించవచ్చు. అనంతరం, తులసి వృక్షం వద్ద దీపాన్ని వెలిగించి, ప్రదక్షిణలు చేసి ఈ క్రింది శ్లోకంతో నామస్కరించడం మంచిది.

యన్మూలే సర్వతీర్థాని యన్మధ్యే సర్వదేవతాః
యదగ్రే సర్వవేదాశ్చ తులసీ త్వాం నమామ్యహామ్
నమస్తులసీ కళ్యాణీ నమో విష్ణుప్రియే శుభే
నమో మోక్షప్రదే దేవి నమః సంపత్ప్రదాయని

అని పఠిస్తూ నమస్కరించాలి.

అలాగే, శమీవృక్షం, రావిచెట్టు, వేపచెట్టు వంటి దేవతావృక్షాలు, ఇంటి పెరట్లోగాని, చుట్టుప్రక్కలాగాని ఉన్నట్లయితే, వాటికి కూడా నమస్కరించడం వల్ల సత్ఫలితాలు కలుగుతాయి. మధ్యాహ్నం, రాత్రిపూట భోజనం చేసే ముందు, భోజనం చేసే సమయంలోనూ కొన్ని నిబంధనలను పాటించాలని శాస్త్రాలు చెబుతున్నాయి. భోజనానికి తూర్పు ముఖం గానూ, లేదంటే దక్షిణ ముఖంగాను కూర్చుని భుజించడం మంచిది. తూర్పుముఖంగా కూర్చుని భుజిస్తే ఆయుష్షు, దక్షిణముఖంగా కూర్చుని భుజిస్తే యశస్సు కలుగుతాయని చెప్పబడుతోంది. భోజనానికి కూర్చునే ముందు, కాళ్ళు, చేతులు, నోటిని శుభ్రంగా కడుక్కోవాలి. బిగుతుగా ఉండే దుస్తులను ధరించారాదు. తలపైన టోపీ వంటివి ధరించారాదు. నెలపైన పద్మాసనస్థితిలో కూర్చుని భుజించడం మంచిది. భోజనానికి ముందు ఈ క్రింది నియమాలను పాటించాలి.

భోజన పదార్థములన్నీ విస్తారాకులోగానీ, పళ్ళేలలోగాని వడ్డించిన అనంతరం, నీటిని కుడిచేతిలోనికి తీసుకుని, గాయత్రీ మంత్రాన్ని జపించి, ఆ నీటిని తినబోవు భోజనంపై చల్లాలి. అనంతరం మళ్ళీ చేతిలోకి నీరు తీసుకుని –

“సత్యం త్వరైన పరిషించామి” – అని అంటూ కుడిచేతిని ఎడమవైపు నుంచి కుడిచేతివరకు ప్రదక్షిణగా విస్తరించుట్టూ ఆ నీరు విడువవలెను.

అదే రాత్రిపూట భోజనం చేసే సమయంలో –

“ఋతంత్వా సత్యేవ పరిషించామి” అని అంటూ నీటినిం విడువవలెను. అనంతరం ఐదుసార్లు ఎన్నో కొద్దీ కొద్దిగా తీసుకుని –

“ఓం ఉదావాయస్వాహా, ఓం ఆపావాయస్వాహా, ఓం వ్యానాయ స్వాహా, ఓం ఉదానాయస్వాహా, ఓం సమానాయ స్వాహా” అనే మంత్రాలను పఠిస్తూ నోట్లో వేసుకుని నమలకుండా మింగాలి.

ఈ విధంగా చేయలేనివారు, కనీసం భోజన సమయంలో ఈ క్రింది శ్లోకాలనైనా పఠించాలి.

“త్వదీయం వాస్తు గోవిందా
తుభ్యంఎవ సమర్పయామి!
గృహానికి సముఖోభూత్వా
ప్రసీత పరమేశ్వరం||”

ఓ గోవిందా! నీ వస్తువును నీకే అర్పిస్తున్నానుశీ నీవు నాయందు ప్రసన్నుడవై, ప్రసన్నముఖంతో దీనిని గ్రహించు అని అర్థం.

“బ్రహ్మర్పణం బ్రహ్మహవిః
బ్రహ్మగ్నే బ్రహ్మణా హుతమ్!
బ్రహ్మైవ తేన గంతవ్యం
బ్రహ్మకర్మ సమాధినా||”

ఆహారాన్ని భుజించే ముందు, నివేదన చేసిన అనంతరం, పైశ్లోకాన్ని పఠించిన అనంతరం, భుజించాలి. అంతేకాకుండా –

“అహం వైశ్వానరోభూత్వా ప్రాణినాందేహ మాశ్రితః| ప్రాణాపాన సమాయుక్త పచామ్యన్నం చతుర్విధమ్||”

నేను జఠరాగ్ని రూపంగామారి, ప్రాణుల శరీరాలను ఆశ్రయించి, ప్రాణా పానములతో కూడినవాడినై, నాలుగు రకాలైన అన్నాన్ని పచనం చేస్తున్నానని చెప్పి భుజించడం మంచిది. భోజనం చేయడం ముగించిన అనంతరం –

“అమృతాపి ధానమాసి రౌరవే ఆపుణ్యానిలయే పద్మార్డుద| నివాసినామ్ ఆర్థినాం ఉదకం దత్తం అక్షయ్యముపతిష్టతు” అని శ్లోకాన్ని పలుకుతూ నీటిని అప్రదక్షిణంగా విస్తరిచుట్టూ తిప్పాలి.

భోజనం చేయడం ముగించి లేచిన అనంతరం చేతులు, కాళ్ళను కడుక్కోవాలి. నోట్లో నీటిని పోసుకుని పుక్కిలించాలి. అనంతరం ఈ శ్లోకాన్ని పఠించాలి.

“ఆగస్త్యం వైనతేయఇపశ్చ
శవఞ్చ బడబానలమ్
ఆహార పరిపాకార్థం స్మరే
ద్దీమఞ్చ పఞ్చమమ్”

అగస్త్యుడు, గరుత్మంతుడు, శనీశ్వరుడు, బడబానలుడు భీములను స్మరించడం వాళ్ళ ఆహారం సమంగా జీర్ణం కాగలదని అర్థం. అలాగే పిల్లలకు ఆహారం పెట్టిన అనంతరం –

“జీర్ణం జీర్ణం వాతాపి జీర్ణం” అని పొట్టను రుద్దాలి.

పెద్దలు కూడా పొట్టపైన చేతిని ఉంచి రుద్దుకుంటూ ఈ శ్లోకాన్ని పఠించవచ్చు.

సాధారణంగా సాయంత్రం సూర్యాస్తమయం అవుతూనే ఇంటిముందు లైట్లు వేయడం, దీపాన్ని వెలిగించడం ఆచారం. లైట్లు వేయగానే దేవుడి పటంవైపు చూసి నమస్కరిస్తుంటాం. అంతేకాకుండా, దీపాన్ని వెలిగించాక గానీ, లైట్లు వేశాక గానీ –

“దీపంజ్యోతి పరబ్రహ్మః
దీపం సర్వ తమోపహమ్
దీపేన సాధ్యతే సర్వమ్
సంధ్యాదీప నమోస్తుతే!!”

అనే శ్లోకాన్ని పఠించాలి.

అంతేకాకుండా,

“దీపంజ్యోతి పరబ్రహ్మః
దీపం జ్యోతి జనార్ధన
దీపేన హారతే పాపం
సంధ్యాదీప నమోస్తుతే!!”

“దీపమే పరబ్రహ్మ, దీపమే జనార్ధనుడు. సకల పాపాలను హరింపజేస్తుంది – దీపం. అటువంటి సంధ్యాదీపానికి నామస్కరిస్తున్నాను” అని దీపానికి నమస్కరించాలి.

అలాగే, సాయంత్రం లక్ష్మీదేవిని, ఇషా దేవతలను పూజించవచ్చు.

తులసికోట వద్ద దీపాలను వెలిగించి, ప్రదక్షిణం చేసి నమస్కరించవచ్చు. సాయంత్రం ఇంట్లో దీపం వెలిగించేముందు లేదా లైటు వేసే సమయంలో ఇంటి ప్రధాన వాకిలిని తెరచి ఉంచాలి. పెరటివైపునున్న వాకిలిని మూసి ఉంచాలి.

“యదాతు మానసిక్లాంతే కర్మాత్మానః క్లామాన్వితాః!! విషయేభ్యో నివర్తంతే తదాస్వపితి మానవః!!”

అని చరకసంహితలో పేర్కొనబడింది. మనస్సు అలసట చెందినటువంటి స్థితిలో ఇంద్రియాలన్నీ తమ తమ కర్తవ్యాలను మన మనస్సునకే కైవసం అవ్వడంవల్ల శారీరక మానసిక పనులు చేయలేక విశ్రాంతిని కోరుతాయి. అదే నిద్రావస్థ.

ప్రతిమనిషి కనీసం ఆరుగంటలు నిద్రించాలని శాస్త్ర గ్రంథాలు చెబుతున్నాయి. నిద్రించే ముందు కొన్ని నియమాలను పాటించాలి.

నిద్రించే సమయంలో తడికాళ్ళతో పడుకోరాదు. తడికాళ్ళతో పడుకుని నిద్రిస్తే ఆయుష్షు క్షీణిస్తుంది అని శాస్త్రవచనం. తూర్పువైపుగానీ, దక్షిణంవైపు గానీ తల ఉంచి పడుకుని నిద్రించాలి.

ఇతరుల ఇంట్లో పడుకునే సమయంలో పడమర వైపు తల ఉంచి నిద్రించాలి.

ఎప్పటికీ ఉత్తరంవైపున తలఉంచి పడుకుని నిద్రించరాదు. ఎడమవైపు తిరిగి పడుకుంటే ఆరోగ్యరీత్యా మంచిదని చెప్పబడుతోంది.

నిద్రలేచే సమయంలో కుడివైపు నుంచి నిద్ర లేవాలి.

నిద్రపోవడానికి ముందు ఈ క్రింది శ్లోకాన్ని పఠించాలి.

“కరచరణకృతం వా కర్మా వాక్కా యజం వా
శ్రవణ సయసజంవా మానసంవా ప రాధామ్
విహిత మావిహితం వా సర్వమేతత్ క్షమస్వ
శివశివ కారుణాబ్దే హి మహాదేవ శంభో”

“చేతులతోగానీ, కాళ్లతోగానీ, మాటలవల్లగానీ, చేతలవల్లగానీ, శరీరంచేతగానీ, చెవులతోగానీ, కళ్ళతోగానీ, మనస్సుతోగానీ, తెలిసిగానీ, తెలియకగానీ, చేసిన నా సర్వ అపరాధాలను కారుణామయుడవైన ఓ శివుడా క్షమించు” అని ప్రార్థించి నిద్రించాలి.

బ్రాహ్మిముహూర్తంలో నిద్రలేచినప్పటి\నుంచి రాత్రి నిద్రించే వరకు, ఈ విధంగా విధులను ఆచరించడంవల్ల జీవితం సుఖవంతమవుతుంది.

అంతేకాకుండా, ఇంకా వివిధ సమయాల్లో వివిధ శ్లోకాలను పఠించడంవల్ల అనేక సత్ఫలితాలు లభిస్తాయి.

నిద్రించే సమయంలో స్వప్నాలు వచ్చినా…. చెడుకలలు రాకుండా ఉండేందుకు –

“రామం స్కంధం హనుమంతం
వైనతేయం వృకోదరం
శయనేయః పఠేనిత్యం
దుస్స్వప్నం తస్యనశ్యతి” అనే శ్లోకాన్ని పఠించాలి. ఉరుముతున్నప్పుడు, పిడుగులు పడుతున్న సమయంలో అర్జునునిని స్తుతించాలని పురాణకథనం.

అర్జున ఫల్గుణః పార్థః
కిరిటీ శ్వేత వాహనః
బీభత్సో విజయః కృష్ణః
సవ్యసాచీ ధనుంజయః అనే శ్లోకాన్ని పఠించాలి. ఆనారోగ్యంవల్ల ఏమైనా మందులు వేసుకునే సమయంలొ ఈ క్రింది శ్లోకాన్ని పఠించాలి.

“ధన్వంత్రిణం గరుత్మంతం – ఫణిరాజంత చ కౌస్తుభం|
ఆచ్యుతం చామృతం చంద్రం – స్మరేత్ ఔషధ కర్మణీ|
శరీరే జర్ఘరీ భూతే – వ్యాధిగ్రస్తే కళేబరే|
ఔషధం జాహ్నవీతోయం -వైద్యోనారాయణోహరిః||” ప్రతినెలా అమావాస్య తర్వాత వచ్చే క్రొత్తనెలలో చంద్రుదు ఉదయిస్తాడు. ఉదయిస్తున్న చంద్రబింబాన్ని నెలబాలుడు అని పిలుస్తారు. సాధారణంగా నెలబాలుని ఆకాశంలో చూస్తూనే, దేవుడి ఫోటోను గానీ ఇష్టమైనవారి ముఖాన్నిగానీ చూస్తుంటారు. అంతేకాకుండా, నూలు పోగును తీసి చంద్రుని వైపు వేస్తుంటారు.

అలాగే నెలబాలుని దర్శిస్తూనే ఈ క్రింది శ్లొకాన్ని పఠించడం మంచిది.

“క్షీరసాగర సంపన్న లక్ష్మీప్రియ సహోదర
హిరణ్మకుట వాసాయా బాలచంద్ర నమొస్తుతే||”

అలాగే, ఇంటినుంచి బయటకు వెళ్ళేముందు –
“యశ్శివో సమారూపాభ్యాం యా దేవి సర్వమంగళా
తయో సంస్మరణాతే పుంసాం సర్వతో జయమంగళం
లాభాస్తేషాం జయస్తేషాం కుతస్తేషాం పరాభవే
యేషామిందీవర్శ్యామే హృదయాస్థో జ్ఞార్ధనః” అనే శ్లోకాన్ని పఠించడం మంచిది.

What’s the Difference Between a Turtle and a Tortoise?

​

#DidYouKnow all tortoises are turtles but not all turtles are tortoises? 

What is a tortoise anyway? Is it just a fancy way to say “turtle”? Well, actually, there’s a meaningful difference between tortoises and other turtles. All tortoises are in fact turtles—that is, they belong to the order Testudines or Chelonia, reptiles having bodies encased in a bony shell—but not all turtles are tortoises. If tortoises are turtles, why not just call all turtlelike creatures “turtle”? Because if the animal you’re referring to is a tortoise, some wise guy is going to correct you every time.

The most important thing to remember about tortoises is that they are exclusively land creatures. They live in a variety of habitats, from deserts to wet tropical forests. (Unlike most sea turtles, which take to land only when they are laying eggs, tortoises don’t have much to do with water other than drinking it and occasionally bathing in it.) However, not all land turtles are tortoises; thus, box turtles and wood turtles have been called tortoises, though they are not considered tortoises today. But that’s a matter for another day.

One way to further distinguish tortoises from other turtles is to look for certain anatomical features. The testudinids (their family is Testudinidae) are easily recognized because all share a unique hind-limb anatomy made up of elephantine (or columnar) hind limbs and hind feet. Their forelimbs are not flipperlike, and their hind feet are not webbed. Each digit in their forefeet and hind feet contains two or fewer phalanges. Finally, if you can’t see their legs, try feeding them meat. Tortoises are generally vegetarians, while other turtles are omnivorous.

Karna : Who is responsible for his tragic life ?

A lot of people blame Karna’s fall from grace on Kunti. Many people feel that if Kunti had not experimented with the mantra that was given to her by sage Durvasa, Karna would have been born as a prince and everything in his life would have been perfect. His life would have been perfect and he would have been the ideal hero of Mahabharata.

Let those who have never made a mistake in their life, especially as a teenager, cast the first stone at Kunti.

She was young. She was inexperienced. She was a hormonal adolescent like all adolescents. Why not blame Durvasa, a wise sage, for giving the powerful mantra at a wrong age and time to Kunti ? Why not blame Surya, a divine being who could have stayed the execution of the childbirth till a more convenient time. Or, Surya could have looked after the child as Ganga looked after Bhishma.

There is a Sanskrit saying that “People’s characters are decided not by when or how they are born, but by their speech and their deeds. Heroes are not born with lotus in their hands and villains are not born with horns on their head. But your speech betrays who you are.”

Karna was arrogant, mischievous, mean spirited, boastful and rude. His language betrayed his mean nature and low nurture. Before people write to me to say – see, it was Kunti’s fault and his nurture was dictated to by Kunti’s mistake, lets not forget, others in Mahabharata also suffered abandonment at young age and others were also bought up in less than salubrious surroundings. Yet not all of them let such things affect them.

For example, Kunti herself was given up at an early age by her biological father to her foster father. Yet her speech was always guarded and respectful. Like Karna, Krushna was also abandoned at birth and brought up amongst poor herdsmen in rural setting far from urban comfort of princes. Yet Krushna used that childhood experience to enrich his life. Bhishma was bought up by a single parent and has less than ideal childhood. He used that to strengthen his love for the family. Pandavas were born in the jungle and raised in an austere ashram till their father died and they came back to Hastinapur. They let that be a formative experience and learned to be empathetic as a result. None of these people let such past affect them. Why should Karna use his childhood as an excuse to be bitter ?

Some people blame Pandavas for causing the animosity with Karna by calling him names, especially by calling him suta. These people forget that Karna gatecrashed graduation ceremony of Kuru princes without any reason or invitation. He constantly rubbed the Pandavas up the wrong way without any prior reason to hate them. He was always bitter towards them on account of Duryodhan, but that is not enough of an excuse for his pathological hatred for them. His desire to prove himself to be better than Arjun was understandable, but his method of trying to do this was unacceptable. Arjun had proved his mettle in more than one battle and Karna should have tried to improve his skills rather than constantly look for chances of one-upmanship.

At her swayamvar, Druapadi had the right to chose who takes part in the contest to win her hand. She chose not to be Mrs Suta and denied Karna to take part in the contest. It was her swayamvar and it was her prerogative to say who she wants to marry. Her words were few, matter of fact and to the point. Karna let those words rankle in his mind all his life.

Let those who have never said anything hasty or nasty in the heat of the moment cast the first stone at Pandavas or Draupadi for insulting Karna.

Many people say that it was the taunt of being a “suta” that made Karna speak bitter words towards the elders or have a pathological hatred towards Pandavas and their wife. Krushna was taunted as a cowherd and a coward yet Krushna never let such taunts and name calling affect his serenity. Karna, Kauravas and others taunted and upbraided Krushna on account of his upbringing, his Yadav heritage, his running away from Jarasandh, living on an island, having innumerable wives etc etc. They insulted Krushna all his life at all functions, great and small. Krushna never let such words hurt him or his relationship with anyone. Infact, he kept being on good terms with one and all till the last day of their lives.

Karna was rude to elders of Kuru court despite knowing that he wasn’t as talented or as experienced as them. His insults were particularly barbed and he often uttered words no one else would dare utter in public. There was no excuse for his rudeness except that he followed Duryodhan’s lead. Infact everyone uses the excuse that Karna was “just being a loyal friend” to Duryodhan and hence should be absolved of all his guilt. But as a good friend, why did he never give good advise to Duryodhan ? Karna was more a “follower” than a friend. He was Duryodhan’s “yes man” and never stood firm on any good advise he gave him.

Karna’s ego was so great he wanted to humiliate any and every kshatriya he could to prove that he was better than them despite his humble upbringing. In his eagerness to put others down, he never lost a chance to insult Bhisma, Drona, Pandavas and others. During the final war, he even insisted that King Shalva become his charioteer to humble him. Instead of collaborating with Shalva and using his battlefield experience to fight the Pandava army, Karna insisted on making him his charioteer and thus reduced the effectiveness of his own side.

It doesn’t matter what you have or don’t have in life. Its how you use what you have that gives the best proof of who you are, what you are in life. Karna did not use his talents appropriately and infact misused them. It is this which makes him a tragic villain of Mahabharata.karna-fb-1200x627-3

The Shiva’s Chronicle

|| ಪ್ರಾತಕಾಲೆ ಶಿವಂ ದೃಷ್ಟ್ವಾ ನಿಶಿಪಾಪಂ ವಿನಶ್ಯತಿ 
ಅಜನ್ಮಕೃತ ಮದ್ಯಾನ್ಹೇ ಸಾಯೇನ ಸಪ್ತಜನ್ಮಾನಿ
ಮೇರು ಕಾಂಚಾನ ದತ್ತಾನಾಂ ಗವಾಂಕೋಟಿ ಶತೈರಪಿ
ಪಂಚಕೋಟಿ ತುರಂಗಾನಾಂ ತತ್ಪಲಂ ಶಿವದರ್ಶನಂ ||

|| प्राताकाले शिवम् दृष्ट्वा निशिपपम विनष्यति – अजन्मक्रुता मध्याह्न्ने सायेना सप्ताजन्मानी – मेरु कान्चाना दत्तनाम गवामकोटी शातैरापी  – पंचाकोटी तुरंगानाम तत्पलम शिवदर्शनं ||

If you believe in words like eternity, cosmic, infinity, timelessness, divinity, auspicious – these are the less known words to the mankind for describing Lord Shiva – the Adi Yogi.

Shiva is always seen as a very powerful being, and at the same time, as one who is not so crafty with the world. So, one form of Shiva is known as Bholenath, because he is childlike. “Bholenath” means the innocent or even the ignorant. You will find that most intelligent people are very easily taken for a ride because they cannot subject their intelligence to petty things. A very low level of intelligence that is crafty and shrewd can easily outsmart an intelligent person in the world. That may mean something in terms of money or society, but it doesn’t mean anything in terms of life.

When we say intelligence, we are not looking at just being smart. We are looking at allowing that dimension which makes life happen, to be in full flow. Shiva is like this too. It is not that he is stupid, but he does not care to use intelligence in all those petty ways.

The fundamental meaning of the word “Shiva” is The destroyer; one of the three major divinities in the later Hindu pantheon – Their are several writings and scriptures stating or picturising what actually the term Shiva means. Some inscriptions in the Indian indigenous languages let say kannada – It says shiva means (ಮಂಗಳಕರ – i.e.  Auspicious)

Depicting the lord is literally a breakthrough which has developed or overdeveloped from centuries. Whatever form we are seeing in current generation may be adopted from Indus Valley Civilization or the scriptures and carvings from the ancient temples.

To depict shiva literally he is :

Smeared with ash, Draped in animal hide. He sits atop the snow-capped mountain having skull in hand. Withdrawn, with dogs for company.

Destroying the world or worldly memories with his indifference’s.

He is God who the Goddess shall awaken.

His name is Shiva

 



 

			

	
	



			
				


			
		

		
ಸರ್ವಾಂತರ್ಯಾಮಿ, ಸರ್ವಪ್ರೇರಕ ಸೂರ್ಯ
	


		

		
 
ನೆಲದ ಮಾತು


ಕಾಲ ಗಣನೆಯ ಚರ್ಚೆ ಬಂದಾಗ ಜಗತ್ತಿನ ಯಾವ ವಿಜ್ಞಾನಿಯೂ ಭಾರತವನ್ನು ಕಡೆಗಣಿಸುವುದು ಸಾಧ್ಯವೇ ಇಲ್ಲ. ಈ ವಿಚಾರದಲ್ಲಿ ಜಗತ್ತಿನ ಆಧುನಿಕ ಮತಗಳೂ, ಮತ ಗ್ರಂಥಗಳೂ ಹಿಂದೂ ಚಿಂತನೆಗಳಿಗಿಂತ ಬಲು ಹಿಂದು! ಅನುಮಾನವೇ ಇಲ್ಲ. ‘ವಿಶ್ವದ ಕೇಂದ್ರ ಭೂಮಿ. ಸೂರ್ಯನೂ ಇದೇ ಭೂಮಿಯನ್ನು ಸುತ್ತುತ್ತಾನೆ’ ಹಾಗಂತ ಸೆಮೆಟಿಕ್ ಮತಗಳು ನಂಬಿದ್ದವು.  ದೇವರ ಮಕ್ಕಳು, ಪ್ರವಾದಿಗಳು ಇಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟುತ್ತಾರೆಂದರೆ ಇದೇ ಸರ್ವಶ್ರೇಷ್ಠವಾಗಿರಬೇಕೆಂಬ ಸಹಜ ಸಿದ್ಧಾಂತ ಅದು. ಜೊತೆಗೆ ಬೆಳಗಾಗಿ ಎದ್ದಾಗ ಪೂರ್ವಕ್ಕೆ ಕಾಣುವ ಸೂರ್ಯ ಸಂಜೆಯಾಗುವಾಗ ಪಶ್ಚಿಮದಲ್ಲಿ ಅಸ್ತಂಗತನಾಗುತ್ತಾನೆ. ಸಾಮಾನ್ಯನಾದ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬನಿಗೂ ಸೂರ್ಯನೇ ನಮಗೆ ಪ್ರದಕ್ಷಿಣೆ ಹಾಕುತ್ತಿದ್ದಾನೆ ಅನ್ನಿಸುವುದರಲ್ಲಿ ತಪ್ಪೇನೂ ಇಲ್ಲ. ಪ್ರವಾದಿಗಳು ಅದನ್ನು ಹೇಳಿ ದೃಢಪಡಿಸಿ ಹೋದರು.  ಈಗಲೂ ಈ ವಾಕ್ಯಗಳನ್ನು ದೃಢವಾಗಿ ನಂಬಿರುವ ಅನೇಕರು “ಭೂಮಿ ತಿರುಗುವುದೇ ನಿಜವಾದರೆ ಮೇಲಕ್ಕೆಸೆದ ಚೆಂಡು ಕೆಳಗೆ ಬೀಳುವಾಗ ನಮ್ಮ ಕೈಗೇ ಬೀಳುವುದು ಹೇಗೆ? ಅದು ಪಕ್ಕದಲ್ಲೆಲ್ಲೋ ಹೋಗಿ ಬೀಳಬೇಕಲ್ಲವೆ? “ ಎಂದು ಬಾಲಿಶವಾಗಿ ಪ್ರಶ್ನಿಸುತ್ತಾರೆ. ಪಾಪ. ಇಂತಹವರ ವಿರುದ್ಧ ಅನೇಕ ಶತಮಾನಗಳ ಕಾಲ ವಿಜ್ಞಾನಿಗಳೂ ದನಿಯೆತ್ತಲಾಗದೆ ಕೊರಗಿದ್ದರು. ಕೋಪರ್ನಿಕಸ್, ಗೆಲಿಲಿಯೋರಂಥವರೆಲ್ಲ ಅದೇ ಸಾಲಿಗೆ ಸೇರಿದವರು.



su



ಆದರೆ ಈ ದೇಶ ಹಾಗಲ್ಲ. ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕಾಣುವ ಈ ವಿಶ್ವದ ಕೇಂದ್ರ ಸೂರ್ಯನೇ ಎಂಬ ಅರಿವು ಇಲ್ಲಿನವರಿಗೆ ಇತ್ತು. ಸಕಲ ಚರಾಚರಗಳ ಪ್ರೇರಕ ಶಕ್ತಿಯೂ ಅವನೇ ಎಂಬುದೂ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಗೊತ್ತಿತ್ತು. ಅದೂ ಒಂದೆರಡು ಸಾವಿರ ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದಲ್ಲ; ಋಗ್ವೇದ ಕಾಲದಿಂದಲೂ ಕೂಡ!



ಸಾಯಣರು ತಮ್ಮ ಋಗ್ವೇದ ಭಾಷ್ಯದಲ್ಲಿ `ಸೂರ್ಯ’ ಪದಕ್ಕೆ ಶ್ರೇಷ್ಠ, ಒಡೆಯ, ಸರ್ವಾಂತರ್ಯಾಮಿ, ಸರ್ವಪ್ರೇರಕ ಎಂಬೆಲ್ಲ ಅರ್ಥ ಹೇಳಿದರೆ…


View original post 809 more words
			

	
	



			
				


			
		

		
ವೇದ ಪುರಾಣಗಳಲ್ಲಿ ಸೃಷ್ಟಿ ಕಥನದ ಅನಾವರಣ ~ ವಿಶ್ವಗುರು 9
	


		

		
 
ನೆಲದ ಮಾತು


‘ಭಾರತ್ ಏಕ್ ಖೋಜ್’ ಧಾರಾವಾಹಿ ನೋಡಿದ್ದು ನೆನಪಿದೆಯಾ? ಆವಾಹರ್ ಲಾಲ್‍ರ ಡಿಸ್ಕವರಿ ಆಫ್ ಇಂಡಿಯಾವನ್ನು ತೆರೆಗೆ ತರುವ ದೂರದರ್ಶನದ ಪ್ರಯತ್ನ ಅದು, ನನಗೆ ಧಾರಾವಾಹಿಯಲ್ಲಿ ನೋಡಿದ ಕಥಾನಕಗಳೆಲ್ಲ ಮರೆತುಹೋಗಿವೆ. ಆದರೆ ಅದರ ಶೀರ್ಷಿಕೆ ಗೀತೆ ಮಾತ್ರ ಕಿವಿಯಲ್ಲಿ ಮತ್ತೆಮತ್ತೆ ಗುಂಯ್‍ಗುಡುತ್ತದೆ. “ವಹಾ ಸತ್ ಭೀ ನಹೀ ಥಾ, ಅಸತ್ ಭೀ ನಹೀ.. ಅಂತರಿಕ್ಷ್ ಭೀ ನಹೀ, ಆಕಾಶ್ ಭೀ ನಹೀ ಥಾ” (ಅಲ್ಲಿ ಸತ್ಯವೂ ಇರಲಿಲ್ಲ, ಅಸತ್ಯವೂ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಅಂತರಿಕ್ಷವೂ ಇಲ್ಲ, ಆಕಾಶವೂ ಇರಲಿಲ್ಲ) ಎನ್ನುವ ಈ ಸಾಲುಗಳು ಬಹುವಾಗಿ ಆಕರ್ಷಿಸಿದ್ದವು. ಆಮೇಲೆ ಗೊತ್ತಾಯ್ತು, ಇದು ಹತ್ತು ಸಆವಿರಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದಿನ ಋಗ್ವೇದದ ಹತ್ತನೇ ಮಂಡಲದ 129ನೇ ಸೂಕ್ತದ ನೇರಾನೇರ ಅನುವಾದ ಅಂತ. ಅನೇಕ ಬಾರಿ ಇದನ್ನು ನಾಸದೀಯ ಸೂಕ್ತ ಅಂತಲೇ ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ.



ಅದು ಶುರುವಾಗೋದೇ ಹಾಗೆ. ಸೃಷ್ಟಿಗೆ ಮುನ್ನ ಏನೂ ಇರಲಿಲ್ಲ ಅಂತ. ಇಂದ್ರಿಯಗೋಚರವಾದುದೂ ಇರಲಿಲ್ಲ; ಇಂದ್ರಿಯಗಳಿಗೆ ನಿಲುಕದ್ದೂ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಅಂದಮೇಲೆ ಇನ್ನುಳಿದುದೆಲ್ಲ ಯಾವ ಲೆಕ್ಕ? ಆಗ ಇದ್ದುದು ಒಂದೇ, ಪರಮಾತ್ಮ ತತ್ತ್ವ. ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ತನ್ನೊಳಗೆ ಸೆಳೆದುಕೊಂಡು ಪ್ರಳಯಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾಗಬಲ್ಲ, ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಮುಕ್ತಗೊಳಿಸಿ ಸೃಷ್ಟಿ ಮಾಡಬಲ್ಲ ಪರಮಾತ್ಮ ಮಾತ್ರ. 14917554



ಹೀಗೆ ಹೇಳಿದೊಡನೆ ನಮ್ಮಲ್ಲಿನ ಬುದ್ಧಿಜೀವಿಗಳು, ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಹೋಗುವ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳೆಲ್ಲ ವ್ಯಂಗ್ಯವಾಗಿ ನಗುತ್ತಾರೆ. ವೇದ ಪುರಾಣಗಳೆಲ್ಲ ನಂಬಲು ಯೋಗ್ಯವಾದವಲ್ಲ ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ. ಸುಮ್ಮನೆ ಒಮ್ಮೆ ಆಧುನಿಕ ಸಂಶೋಧನೆಗಳತ್ತ ಕಣ್ಣಾಡಿಸಲು ಹೇಳಿ, ಅವರೆಲ್ಲ ಅವಾಕ್ಕಾಗಿಬಿಡುತ್ತಾರೆ. ಜಗದ ಅಂತ್ಯ ‘ಕಪ್ಪು ಕುಹರ’ (ಬ್ಲ್ಯಾಕ್ ಹೋಲ್)ಗಳಲ್ಲಿ ಲೀನವಾಗುವ ಮೂಲಕ ಸಂಭವಿಸುತ್ತದೆ ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ ಅವರು. ಈ ಕಪ್ಪು ಕುಹರಗಳಲ್ಲಿ…


View original post 753 more words
			

	
	



			
				


			
		

		
Chidambara Rahasyam
	


		

		
Chidambara Ragasiyam/Rahasyam (Tamil for “secret of Chidambaram”) is a Hindu belief that there is a secret message conveyed through the embossed figure near the shrine of Shiva in Chidambaram temple.


Since ancient times, it is believed that this is the place where Lord Shiva and Parvathi are present, but are invisible to the naked eyes of normal people. In the Chidambaram temple of Lord Nataraja, Chidambara Ragasiyam is hidden by a curtain (Maya). Darshan of Chidambara Ragasiyam is possible only when priests open the curtain (or Maya) for special poojas. People who are privileged to have a darshan of Chidambara Ragasiyam can merely see golden bilva leaves (Aegle Marmelos) signifying the presence of Lord Shiva and Parvathi in front of them. It is also believed that devout saints can see the Gods in their physical form, but no such cases have been officially reported.


The phrase “Chidambara Ragasiyam” really means something different. The pharse literally means a secret associated to Chidambaram – the place. Behind this is a real meaning to a secret. As described above there is a particular curtain kind of curtain which when removed enables us viewing the secret. The real significance of doing so is that, when the curtain which is “maya” is removed one can see his real self. And the seeing of oneself removing the curtain of maya is viewing the secret. According to legend, “Chidambara Ragasiyam” will never be revealed as it is the secret relating to a particular person who sees it removing the screen of “maya”. In the temple, when the poojas are performed and the screen is removed, one will be able to see the secret only when he applies this to his mind and soul.


When I visited ChidambaramTemple as a boy of twelve during a school tour , my teacher told me about Chidambara Rahasyam (secret of Chidambaram). Who will not be fascinated by that dancing Lord, Nataraja ? Since then, I have read many articles about this Secret . Each referred to one but no two was the same. I always thought that there must be a bigger secret than all I have heard.


Recently, I read something which took me nearer the truth in this pursuit of this secret of secrets. As usual, I am sharing here all that I learned upto now . Most of the statements are in numbered format and given as short as possible.


 Chidambaram 


Lord Shiva dances here in Chidambaram. Before we speak of the Dance , we will explore the stage that is Chidambaram.


A temple is called ‘Kovil’ in Tamil. It literally means( Ko- il) the abode of the Lord. Whenever the mere name ‘kovil’ is mentioned, it specially means Chidambaram which is split as Chit( gnana or wisdom) + Ambaram ( akasa or space) .


 Structure of a typical Siva Temple


A classical Siva temple as per Agama rules will have five prakaras or circuits each separated by walls one within the other. The outer prakaras will be open to the sky except the innermost one. The innermost one will house the main deity as well as other deities. There will be a massive wooden or stone flag post exactly in line with the main deity.


The innermost prakara houses the sanctum sanctorum ( karuvarai in Tamil). In it sits Shiva, the supreme Lord.


 Symbolism behind the structure of a Shiva Temple


    

  • The temple is so constructed as to resemble the human body with all its subtleties.
    • 

  • The five walls encircling one another are the kosas ( sheaths) of human existence .
    • 

  • The outermost is the Annamaya kosa , symbolizing the material body.
    • 

  • The second is Pranamaya kosa , symbolizing the sheath of vital force or prana.
    • 

  • The third is Manomaya kosa, symbolizing the sheath of the thoughts, the mana
    • 

  • The fouth is the Vignyana maya kosa, symbolizing, the sheath of the intellect
    • 

  • The fifth and innermost is the Ananda maya kosa, symbolizing the sheath of Bliss.
    • 

  • The sanctum which is in the prakara symbolizing the Ananda Maya Kosa sheath ,houses the lord, seated as the Jiva within us. It is to be noted that the sanctum is anunlit space, just as if within the heart closed on all sides.
    • 

  • The entry Gopuras are likened to the feet, as resembling a person who is lying on the back with the toe up.
    • 

  • The flag post depicts the sushumna nadi which raises from the Mooladhar (base of the spine ) to the sahasrar ( vertex in the head).
    • 

  • Some temples will have three prakarams. There they represent the stoola, sukshmaand karana sareeras (bodies) of a human being Some temples have only one and they represent all the five.
    • 



 


The myth of Chidambara ragasiyam (secret) is that there is a place in the temple which is hidden and which you can visit to see the secret and that once you visit that hidden place, you learn there there is actually nothing, it is just an empty space.


This gave rise to interpretations on what the secret was:


1. There is no god.


2. There is no idol in the secret place hence god is formless.


3. My interpretation: there is no secret.


Who is right? I don’t know. But the fact is we all look for different things. For people who believe god is an idol and look at no idol then the secret is “no god”. For those who believe that god is not an idol and the “secret” does not show an idol then we can say that god is formless and not to be worshipped as an idol. For me, who does not believe  there is a secret  it is that there is no secret and life is as it is. And maybe the secret is that we all look for what we want. And it goes on and there could be other interpretations.


I remembered the Chidambara ragasiyam because there is another “the secret” about in the pop culture in America right now and realized that  whether we live in India or America we all share the same desire to discover and learn about things we think are hidden (from us). 


Which leads me to another topic. “The Universe” is a series on the history channel which is devoted to exploring the secrets of the Universe (learn about the origin of life, existence of life on other panets). Has Western Civilization decided there is no more secrets on the earth? and can’t they use their intellect/imagination to fathom the mysteries of the Universe without using the senses? Whatever the reasons, good for them. For I like learning about secrets too. And for doubters like me, Western Civilization provides the answers.
And instead of getting out my armchair I let other people do the work and show me what they found, and I can come up with my own theories (suiting/confirming my own believes). 


I was watching the episode on “Saturn” and found it was not a calm planet and there are long periods of hurricanes and commotion and it reminded me how in Hindu astrology Saturn (Shani) is considered as usually exerting a strong harmful influence. 
In another episode I learnt about “dark energy” which distorts the appearance and location of stars and it reminded me of the “maya” which distorts our perception of reality. I guess, it was enough to hook me to the series. 


My problem with the premise of the series is that they want to look for life on other planets with the assumption that we are not special and there are other planets like us. For me, it is bothersome because why should we assume one way or the other (special or not special)?


Which leads me to the topic on groups and individuals: 
I have found living in America, there are two divisions: group and the individual. You cannot decide that you are an individual and a member of one or more groups or sometimes you like groups or sometimes you don’t or sometimes you like your individuality and sometimes you don’t. Just like you cannot assume you are neither black nor white (America recognizes two : white and non-white/colored). If you happen to be different shades or different cultures it does not matter as long as you fall into one or other category.  This affects all, even science (there is matter and anti matter, energy and dark energy; cannot be different kinds of matter or energy).


The individualists proclaim that personal responsibilty is important and groups produce too much conformity and only individuals should make decisions. The groups proclaim the same (invidual responsibilty is important) hence no individual should be allowed to make decisions.  Caught in between the two, one wonders: why should it be all or nothing? In America if you even whisper that an individual should think indpendently you are elitist (or a Republican). And on the other hand any kind of group decision implies unions and lack of personal responsibilty and you are a democrat. Again, too bad if you want more choices (in politics). I mean not just a compromise on personal responsibility and group responsibility but can’t we decide there are different kinds of individuals/responsibilitie/groups and so on.


 I cannot classify it solely as an American problem since there are commonalities between people everywhere and we tend to recognize mostly two (major) categories, no matter where we live; as long as the main question remains duality or no duality; not that there are multiples. The main dualities we identify with is 1. male and female, 2.positive and negative.


Gotta to end this blog. Sorry for the abruptness but I don’t want to dump too many thoughts that are not easy to go into in detail in a blog


FROM WIKIPEDIA


Among scholars and saints, the phrase “Chidambara Ragasiyam” has a more profound philosophical interpretation. The curtain unveils empty space. Emptiness is the truth being conveyed and Shiva Himself manifests Shakti in the form of conscious Emptiness, which bears this entire creation. Emptiness is pervaded by Time, Shiva. And the Mahakala Shiva, who is the lord of the universe, and who is, even though, the inherent consciousness of the conscious Emptiness, is pervaded by it. Conscious Matter is the result of copulation of Shiva and Shakti, or in other words, Time and Emptiness. Conscious matter forms the body of this visible creation. Its creator is Emptiness, which though bears all movements of the matter, remains beyond and unaffected by it. The essence of matter and emptiness is the lord of the universe Mahakala Shiva, who pervades everything and yet remains beyond everything.[2]


To realise this thought, one has to unveil the “curtain of maya“. We are often encapsulated in our world of illusion and are obscured to the absolute reality. According to legend, “Chidambara Ragasiyam” will never be revealed as it is the secret relating to an individual and it is left to them to realise its true meaning.